Op een regenachtige zondagmiddag in november vroeg Eric Germeys aan zijn schoonvader Johnny Lindekens: ‘Johnny, mag ik je wat vragen stellen over jou en de duivensport?’. Hij vroeg meteen wat ik allemaal wilde weten. ‘Oh, gewoon wat algemene vragen Johnny’ zei ik, maar realiseerde me meteen dat het zo niet werkt met een duivenmelker. Niks wordt aan het toeval overgelaten. Alles moet minutieus voorbereid en uitgewerkt worden. Een goede voorbereiding is het halve werk zegt het spreekwoord en daarom heb ik Johnny een paar dagen later een lijstje met 33 mogelijke vragen overhandigd. Hier volgt het relaas van enkele boeiende gesprekken met een duivenmelker vol passie voor zijn duiven en zijn duivensport.
Op mijn eerste vraag wat de essentie van de duivensport is, kwam Johnny’s antwoord zeer vlug: ‘Duiven kweken die zo snel mogelijk vliegen van hun losplaats naar hun eigen hok en daarmee prijzen winnen’. Voilà, zo simpel is het! Maar is het ook zo simpel? Nee helemaal niet, want als je wat doorvraagt blijkt dat de bijna 80-jarige Johnny al meer dan 60 jaar in het vak zit en het vak geleerd heeft van zijn grootvader Tinus en zijn vader Richard. De specialiteit van het huis zijn snelheidsvluchten tot maximaal 200 km – Vitesse heet dat- en heel af en toe geeft hij ook duiven mee voor vluchten tot 400 km, de kleine halve fond.
Wie vandaag nog denkt dat een duivenmelker een wat eenzaam man is die met zijn grijze kàspoesjèèr (Sint-Truiens dialect voor stofjas) eenzaam naar de lucht zit te turen, heeft het grondig mis. De duivensport in België is anno 2023 een moderne sport die volop gebruik maakt van allerhande nieuwe technieken: Realtime lossingsinformatie op het internet, realtime registratie van aankomst en vluchttijden met behulp van sensoren en gps.
Maar ondanks al deze nieuwe technieken blijft de mystiek van de duivensport bestaan. Nog steeds komen duivenmelkers voor de inkorving samen aan hun lokaal, vroeger vaak een café maar nu zijn er ook lokalen in eigen beheer. Nog steeds kan de duivenmelker geld inzetten op één duif of op meerdere duiven. Nog steeds zijn er kleine duivenmelkers met enkele duiven en de grotere, vaak professionele duivenmelkers met meer dan 100 duiven. Allemaal rijden ze met een bang hartje weer naar huis na de inkorving en hopen ze dat er onderweg voor hun duiven geen onweer uitbreekt. Nog steeds heeft men geen 100% sluitende uitleg hoe onze duiven hun weg naar hun hok zo snel terugvinden. Nog steeds kan de zondag van een duivenmelker niet stuk als alle duiven veilig terug zijn op hun kot. En nog steeds is de vreugde en trots groot als er prijzen gehaald worden. Deze mystiek van de duivensport was er, is er en zal altijd wel blijven.
‘Vroeger waren er in Sint-Truiden vijf duivenmaatschappijen en vandaag nog maar één. Vroeger waren er in m’n buurt 40 duivenliefhebbers en vandaag zijn we nog met twee’, zei Johnny me toen ik hem vroeg om verleden en heden te vergelijken. Is dit dan de teloorgang van de duivensport? Nee is het antwoord want ook al zijn er een pak minder duivenmelkers, de resultaten zijn niet kleiner. ‘Omwille van betere voeding, betere training, betere veterinaire opvolging, betere hokhygiëne en betere kweekprogramma’s vliegen onze duiven van Barcelona (meer dan 1.200km) naar huis in amper 2 dagen terwijl ze vroeger vaak 5 dagen onderweg waren’, zei Johnny fier.
‘Ge weet niet wat dat doet bij een duivenmelker. Dat is zoals een coureur die een koers wint. Zo heb ik ooit de tweede prijs van gans Limburg gehaald door m’n duif die net voor het donker werd, binnenkwam nadat ze diezelfde ochtend gelost was in Narbonne na een vlucht van meer dan 800 km’.
Een ander groot moment voor Johnny: In de jaren 90 greep hij met zijn duivin net naast de hoofdprijs, een gloednieuwe auto, bij de fameuze Orléans-vlucht georganiseerd door Het Belang van Limburg.
‘Weet ge, het is een hobby waar je het hele jaar door plezier (en soms ook miserie) aan kunt beleven. Maar er zijn ook nadelen: het heeft een grote impact op je gezin en de vakantieplanning staat in functie van de duiven. Maar als ik dan zoals in 2009 keizer werd van onze maatschappij De Eendracht door drie jaar op rij in 2007-2008-2009 als Algemeen Kampioen op het podium te staan, dan heeft mijn familie daar ook plezier aan beleefd !’
‘Ik ben maar ne kleine duivenmelker en heb lang niet zo veel duiven als de professionele duivenkwekers die soms 100 duiven inkorven op een vlucht’ ‘Maar ik heb goede buren en ik was blij dat ik van Stedenbouw destijds een vergunning kreeg voor mijn hokken. Al ben ik dan maar een amateur, ik ben toch fier dat ik de laatste 20 jaar op het podium werd geroepen tijdens het jaarlijkse kampioenenbal’, aldus een fiere Johnny. ‘Alhoewel het door mijn ouderdom elk jaar moeilijker wordt’, voegde hij er later met een knipoog aan toe.
‘Ne pelse jas krijgt ge als ik ne grote prijs win’, riep Johnny jaren geleden naar zijn vrouw Godelieve toen ze pas getrouwd waren. Een pelsen jas is er nooit gekomen, maar de liefde voor Godelieve, de duiven en de duivensport is altijd gebleven. Vorige maand werd mijn schoonvader Johnny verkozen tot voorzitter van zijn Koninklijke Duivenliefhebbers Maatschappij De Eendracht Sint-Truiden. ‘Ik moet dat doen zolang mijn gezondheid en mijn Godelieve dat toestaan’, schertste Johnny. Hij keek naar buiten naar zijn hok en zijn duiven en keek liefdevol naar Godelieve en zag dat alles goed was.
.