Armand Mesotten is een BD, een bekende Diepenbekenaar. Heel het dorp kent hem als gedreven verteller. Hij is 92 en nog erg kwiek.Hij woont onder de Diepenbeekse kerktoren en geniet van het uitzicht over zijn dorp. En Armand vertelt graag over zijn ‘carrière’ als volksverteller.
Het begon allemaal bij de stichting van de lokale Heemkring in 1978. Armand was er bij en nam het luik ‘Diepenbeeks dialect’ op zich. Hij ging op pad met een cassettespeler en interviewde oude Diepenbekenaren over hun dorp, hun taal, hun eigen leven. Op die manier verzamelde hij vele sappige verhalen.
Bij een van de activiteiten van de heemkring kreeg Armand het podium, en vertelde hij enkele verhalen uit zijn verzameling. Dat was een succes en meteen was het hek van de dam. Armand kreeg meer en meer vragen om te komen vertellen: van andere heemkringen, van Davidsfondsafdelingen en Okra’s, van serviceclubs en bejaardentehuizen. Zijn centrale plek en leerschool was echter het Diepenbeekse dorpscafé Ganzenbroek. Een groep vrienden nodigde Armand uit in hun stamcafé, en nadien nog eens en nog eens… Armand heeft er 56 vertelavonden verzorgd, zonder micro, en altijd zat het café vol. Sommige mensen kwamen meermaals luistern, omdat ze de sfeer zo geweldig vonden. Ze hingen aan zijn lippen.
Armand vertelde elke avond driemaal drie kwartier volksverhalen die hij zelf verzameld had. Naar goede Diepenbeekse gewoonte werden die verhalen wel eens wat aangesterkt, ‘aonjaogen’(de onweerstaanbare drang om te overdrijven) is immers een hoofdkenmerk van de echte Diepenbekenaren. Dorpsfiguur Fump geniet op dat punt een legendarische reputatie. Armand heeft Fump nog kunnen interviewen, hij was de leverancier van heel wat verhalen. Armand had een fles jenever meegenomen, en die hielp het geheugen van Fump openbloeien.
Armand heeft zijn verteltalent al kunnen ontwikkelen gedurende zijn carrière als verkoopdirecteur bij Coca-cola. Hij weet van nature hoe je een vertelavond opbouwt, met aandacht voor volgorde, timing en pointes in de verhalen. Daarbij zag hij de figuren waarover hij vertelde voor zich. Armand vertelde graag, en genoot van de adrenaline op het podium. Een grote sterkte van zijn vertellingen is de rechtstreekse band met zijn wortels: volksverhalen uit Diepenbeek. Het is levende geschiedenis van een epoque in de eerste helft van de 20e eeuw. Daar zit heel veel nostalgie in, maar tevens fierheid en kracht die ook nu nog jongeren aanspreekt. En Armand vertelt heel persoonlijk, het is zijn leven. Enkele citaten uit een tekst waarmee hij zijn vertelavonden vaak afsloot maken dat duidelijk:
Herinneringen zijn de wortels naar het verleden en horen onafscheidelijk bij je leven van vandaag en morgen.
Het dorp van mijn jeugd bestaat niet meer, maar ik bewaar het diep in mijn hart als een relikwie.
Het leven gaat zo snel. We kunnen het niet tegenhouden. In deze moderne jachtige tijd hebben we gen tijd meer om te denken. Daarom doet het zo deugd om af en toe de tijd eens stil te zetten en terug te gaan naar vroeger. Er nog eens van proeven gelijk van een fles goede oude wijn.
Armand is overal in Limburg gaan vertellen. Hij werd zelfs uitgenodigd om zijn Diepenbeekse verhalen te gaan brengen op de Gentse Feesten, in het Huis van Alijn. Dat had hij te danken aan zijn vriend Louis Verbeeck.
In 2015, toen Armand 85 werd, is hij gestopt met vertelavonden omdat het wat zwaar werd. Met blinkende ogen toont hij het fotoboek dat hij toen ontving, met herinneringen aan de vierkantshoeve die hij gerestaureerd heeft en de vertelavonden in café Ganzenbroek. Gelukkig heeft de Diepenbeekse heemkring zijn vertelschat vastgelegd op dvd en schreef Armand zijn verhalen neer in een boek. Ook de grondstof ervan, 120 cassettes met interviews, werd gedigitaliseerd en veilig bewaard door de heemkring. En nog belangrijker: er is een opvolger. Guido Wijsmans heeft als gepensioneerd schoolmeester en toneelspeler alles mee om de verteltraditie van Armand op zijn manier voort te zetten.
