In Hoeselt ligt ‘Jacky’s bos’. Soms ga ik er joggen met vrienden. Dan lopen we telkens langs het befaamde dierenkerkhof. We interviewden Jacky Comhair (96) over deze bijzondere plek, waar dagelijks mensen naar toe komen.
Jacky geeft aan dat het geen dierenkerkhof is, maar eigenlijk een hondenkerkhof. Vroeger begroeven mensen de honden altijd in het veld of in het bos. Om aan deze gewoonte één plek te geven heeft hij 30 jaar geleden een kerkhof gemaakt, maar nu mag dat niet meer door de veranderde wetgeving. Op deze plaats ging Jacky elke dag wandelen met zijn hond. Een vriend van hem, een slachter, had een hondje. Deze slachter was samen met zijn viervoeter aan het spelen, toen de hond los trok en onder het wiel van de rijdende jeep van Jacky terechtkwam, die toevallig passeerde. De hond stierf ter plekke en beide mannen waren bedroefd over het gebeuren. Ze hebben de hond dan samen op het kerkhof in Hoeselt begraven.
Deze plek is inmiddels bekend in Hoeselt en omstreken. Jacky heeft er een gedenkplaats van gemaakt voor honden en katten; enkel huisdieren dus. Geregeld kwam er een graf bij. Zo kunnen de dieren bij elkaar liggen en zitten. De gemeente Hoeselt heeft het destijds door de vingers gezien, maar moet de geldende wetgeving respecteren. Die bepaalt dat het maximaal toegestane gewicht voor het begraven van een honden kadaver 10 kg bedraagt. Daarom zijn er de laatste tien jaar geen grote dieren meer begraven. De eigenaar Jacky heeft er namelijk geen vergunning voor. Om het grondwater niet te bevuilen mag je een dier ook niet meer in plastiek begraven. Daarom zijn alle dieren hier zonder plastiek begraven. Er liggen circa 150 honden en katten.
De regelgeving zegt dat voor ieder dier je een bewijs moet hebben van de veearts hoe het dier begraven is en hoeveel het dier weegt. Jammer genoeg is dit een straatje zonder einde om dit administratief en juridisch te regelen. Daarom liggen hier enkel kleine honden uit Hoeselt en omgeving, ook van mensen buiten het dorp. Jacky heeft er geen last van. Er worden hier geen wilde dieren begraven. Jacky heeft een wandelroute gemaakt door het bos die langs het kerkhof komt en daardoor komen de wandelaars erlangs.
‘Ik heb meer mensen zien wenen op het dierenkerkhof, dan op een gewoon kerkhof. Er kwam destijds eens een vrouw naar mij toe: ik wil een receptie aan het kerkhof houden, mag dat? Een andere vrouw had kanker en nog maar 3 maanden te leven, ze vroeg of ze zich mocht laten uitstrooien op het dierenkerkhof. Dan zou ze bij haar hond liggen.’
Op de site staan geen jaartallen, maar wel kruisen met de naam van het dier. In het bos staat ook een monument voor de Amerikaanse soldaten uit de oorlog, daarom heeft Jacky het bos gekocht en daar het dierenkerkhof gemaakt. Er hebben hier namelijk Amerikaanse piloten gezeten. Jacky kent geen andere plek waar een gelijkaardige traditie plaatsvindt. Er komen dagelijks mensen naar deze bijzondere plek toe, daarom heeft Jacky er een bank geplaatst. Ik stel geen vragen aan de mensen die hier hun dieren begraven, het gebeurt ook zonder kosten. De dierenbegraafplaats heeft geen vaste vorm of structuur, het is onbeperkt.
Waarom er voornamelijk honden op het kerkhof liggen? Met een hond kunnen mensen gaan wandelen, met een kat niet. Daarom liggen hier meer honden dan katten. Een vrouw houdt bij momenten meer van haar hond, dan van hare man. Er komen ook meer vrouwen naar het kerkhof. De gemiddelde leeftijd van de bezoekers is 40 tot 50 jaar. Jonge mensen hebben nog niet zo snel een hond.’
Jacky zegt daarover: ‘Ge zijt tegenwoordig beter hond dan man’ en vertelt dan verder: ‘Op dit moment heb ik zelf geen hond meer. Mijn laatste hond is twee jaar geleden gestorven, het is erger dan een mens verliezen. Ik neem geen hond meer omdat het zwaar is om nog eens een hond te verliezen. Vroeger ging ik iedere dag wandelen in het bos. Nu nog om de twee dagen. Er zitten veel dassen en die geef ik wat eten. Ik heb geen last van de jagers, er is een vergunning dat ze erdoor mogen wandelen, maar niets doodschieten. De jagers hebben goede manieren. Ik heb een goede band met de jagers. Ze wandelen erdoor en schieten niets, ze respecteren het. Het volledige bos is 6 hectare groot, er staan een paar honderd kruisen in het bos. Ik heb een paar kruisen groter gemaakt, enkele maanden geleden. Ik heb nooit ergens last van gehad: er heeft nooit iemand iets achtergelaten, bijvoorbeeld afval: de mensen respecteren het bos en de natuur.’
